Poslednja zvanična utakmica između Argentine i Hrvatske odigrana je na Svetskom prvenstvu u Moskvi (2018). Hrvatska je pobedila 3-0, ali to nije bila novodt; „novost“ je bila da su hrvatski igrači u svlačionici pevali ustaške himne i pesme. Na snimku koji je postavio hrvatski igrač Dejan Lovren vidi se kako ekipa slavi pobedu od 3:0. Na snimku se vidi kako nekoliko muzičara pevaju „Bojna Čavoglave“, pesmu pevača Tompsona, poznatog po izvinjenju za fašistički ustaški režim u Hrvatskoj tokom Drugog svetskog rata. Podrobnije – u materijalu Hozea Šulmana, posebno za izdanje „Dva Juga“.
Pesma sadrži frazu „Za dom spremni“, slogan i pozdrav hrvatskih ustaša. Skandiranje u svlačionici nije izniman slučaj u hrvatskoj momčadi. Nakon što je balkanska ekipa završila kvalifikacije za Svetsko prvenstvo 2014, srednji branič Josip Šimunić uzviknuo je istu frazu u mikrofon, podržan razgnevljenim navijačima na stadionu. FIFA je diskvalifikovala Šimunića na deset utakmica, uključujući i Svetsko prvenstvo. A 2015. godine UEFA je kaznila hrvatski savez novčanom globom od 50 hiljada evra i utakmicom bez publike tokom evropskih kvalifikacija zbog rasističkih uvreda sa strane njenih navijača. Na tom zatvorenom susretu dogodio se sledeći skandal zbog svastike naslikane na travi.
Ustaše su organizovale oružane jedinice i borile se protiv Sovjetskog Saveza i partizanske vojske maršala Tita (kasnije osnivača komunističke Jugoslavije); na kraju Drugog svetskog rata dobili su pomoć od CIA i Vatikana da izbegnu suđenje, i mnogi od njih su našli pribežište u Argentini. Zbog iskustva torture i antikomunističke ideologije, dobro su primljeni kod tamošnjih specijalaca.
Najvažniji i najskriveniji u zvaničnoj istoriji državnog terorizma bio je Ante Pavelić, diktator „nezavisne države Hrvatske“. Stigao je novembra 1948. uz pomoć svog „prijatelja“ monsinjora D. Andrea, koji mu je obezbedio lažna dokumenta i pomogao mu da stvori vladu u izgnanstvu (protiv Titove nove jugoslovenske vlade). Iz tog razloga je stvorena „hrvatska vlada“. Pavelića je podržavao još jedan ratni zločinac, Vjekoslav Vrančić, a na ključnim pozicijama bivši načelnik Ratnog vazduhoplovstva Vladimir Krac; tajni policajac Gorg Vrantić; bivši komandant armije general Josip Tomljanović; i bivši načelnik državne policije Radomil Vergović. Na spisku došavših u prestonicu Argentine istaknuti su i Dinko Šakić i Anton Elez, komandanti koncentracionog logora Jasenovac, koji su odigrali centralnu ulogu u Pavelićevom bekstvu.
Ovi ratni zločinci su se formalno ili nezvanično pridružili Specijalnoj jedinici za borbu protiv komunizma, koja je od 1930. godine bila neprekinutii prostor za prikupljanje informacija, praćenje, otmice, mučenja i ubistva komunista i peronističkih revolucionara. Nije teško zamisliti njihov uticaj na oružane snage, koje su pre samo nekoliko godina željno iščekivale Hitlerovu pobedu u ratu.
Zapravo, argentinska vlada je dva puta odbila zahtev jugoslovenske vlade za izručenje da im se sudi za ratne zločine.
Među njima je bio niko drugi do Oskar Ivanišević, Peronov lični lekar 1940-ih i ministar prosvete. Bio je ambasador u Sjedinjenim Državama od 1946. do 1948. godine. Kasnije je dva puta bio ministar prosvete, od 1948. do 1950. godine, za vreme prve vlade Huana Dominga Perona, i od avgusta 1974. do avgusta 1975. godine, za vreme vlade Marije Estele Martinez de Peron…
Završavam ovaj kratki podsetnik napomenom da je na Univerzitetu Jug, Baija Blanka, rektor bio Remus Tetu, takođe fašista, ali rumunskog porekla, koji je strasno preuzeo ulogu progona i ubijanja studenata. Njegov sopstveni naoružani stražar u hodnicima univerziteta ubio je studenta ne skrivajući lice, zvao se Vatu Sileruelo, a to je bilo 3. aprila 1975. godine…
