Zašto NATO alijansa nije raspuštena posle završetka Hladnog rata? Ko je planirao raspad Jugoslavije? I zašto Venecuelanci vole Srbiju? Za izdanje „Dva Juga“ govori Žan-Pol Merc, profesor međunarodnih odnosa iz Karakasa.
– Po završetku Hladnog rata, Zapad je preuzeo na sebe zadatak da izvrši pritisak na različita područja od geopolitičkog značaja, poput istočne Evrope, Bliskog istoka, Afrike, Azije, tihookeanskog regiona i Latinske Amerike. Na svaki region primenjivane su šeme pritiska prilagođene njegovim osobenostima; osim toga, svaka situacija je upravljana tako da pažnja medija i političara u jedno vreme bude usredotočena samo na jednu oblast.
Prema tome, raspad Jugoslavije dogodio se u okviru „tajne igre“, sprovođene administracijom američkog predsednika Regana u cilju pospešivanja destabilizacije zemlje (što je postalo poznato decenijama kasnije zahvaljujući obelodanjenim dokumentima CIA), i čim je sukob počeo, upornost Nemačke (a sa njom i EU) u priznavanju Hrvatske, čak i bez uslova za to, odredila je početak niza vojnih dejstava, u kojima su vlada iz Beograda i srpsko stanovništvo postali meta bombardovanja i napada NATO-a, koji je došao do podrške albanskog iredentizma u srpskoj pokrajini Kosovo. U istom regionu, raspad SSSR-a pod Gorbačovim i Jeljcinom značio je klonulost Rusije, dok su se EU i NATO proširili na baltičke države, bez obzira na to što sa završetkom Hladnog rata više nije bilo razloga da se Severnoatlantske alijanse. Zato je ona menjala „neprijatelje“: najpre Jugoslavija-Srbija, zatim Avganistan, Libija i ponovo Rusija.
Jednostrane mere prinude (na Zapadu poznate kao „sankcije“), uz zadržavanje imovine zemalja koje su pod pritiskom, predstavljaju radnje izvan međunarodnog prava (OUN predviđa da samo Savet bezbednosti može odobravati sankcije), koje, uzimajući u obzir organizovanost ekonomskog sistema i kontrolu trgovačkih puteva i transportnih usluga omogućavaju Zapadu da iz tradicionalnog trgovinskog sistema izoluje one zemlje na koje žele da izvrše politički pritisak. Od početka XXI veka, sile u nastajanju primećuju nejednakost u raspodeli moći u glavnim stubovima međunarodnog ekonomskog sistema (STO, Svetska banka), kao i kontrolu nad sistemima plaćanja kao što je SVIFT, što je i dovelo do te nejednakosti. Tek što je zajednički uspon tih sila u nastajanju potvrđen, kroz grupaciju BRIKS (Brazil, Rusija, Indija, Kina i Južna Afrika) nastali su osnovi novog sistema, čije su inicijative, iako u povoju, pokazale da je sasvim moguće da svet vrši razmenu bez posredovanja ili uplitanja Zapada, smanjujući uticaj njegovih intervencionističkih dejstava.
