U katoličkoj Argentini Jevreji su uspeli da pridobiju hijerarhiju Rimokatoličke crkve strategijom bogohulnih ekumenističkih skupova pod pokroviteljstvom kardinala Bergolja, sada pape Franciska
U utorak 15. marta 2016. u Buenos Ajresu održan je prvi i dosad najveći skup Svjetskog jevrejskog kongresa u Latinskoj Americi, uz učešće više od četiristo jevrejskih vođa iz sedamdeset država svijeta. Glavni razlog za održavanje sastanka u Buenos Ajresu bio je izbor Mauricija Makrija za predsjednika Argentine. Tokom dvanaest godina korumpirane vlasti Nestora Kiršnera i Kristine Vilhelm Fernandez de Kiršner cionistički interesi u Argentini neviđeno su se razgranali. Potpuni gubitak vjerodostojnosti, negativna slika u javnosti i krajnje poražavajući rezultati vladavine Kiršnerovih u ekonomskoj i socijalnoj sferi i na međunarodnoj ravni učinili su njihov opstanak na vlasti nemogućim. Dvojica kandidata koja su predstavljala alternativu, korumpirani Danijel Šioli i naizgled pristojniji Mauricio Makri, bili su, kako i pripada, okruženi i uživali podršku sumnjivih ekonomista, savjetnika i gurua iz redova cionista. Obojica su iskazivala strahopoštovanje spram svojih cionističkih gazda. Primjera radi, Šiolijev glavni ekonomski savjetnik bio je Mario Bleher, viši savjetnik u Međunarodnom monetarnom fondu, bivši predsjednik Centralne banke Argentine, bivši direktor Centra za bankarske studije Banke Engleske, savjetnik Centralne banke Izraela, jedan od direktora Elštajnove firme za nekretnine IRSA, najveće u Argentini, direktor Hipotekarne banke i državne naftne kompanije IPF. Ali Makri je – kako to obično biva u Latinskoj Americi – izabran već odavno, i ne baš u demokratskom nadmetanju. Makrijeve političke veze povezuju ga s jevrejskim interesima, ne samo u Argentini (Elštajn/IRSA), već i u Izraelu. Kao gradonačelnik Buenos Ajresa posjetio je Izrael 2014. i sastao se s premijerom Netanijahuom, potpisavši apsurdne sporazume o tehnološkoj saradnji po pitanjima odbrane i bezbjednosti. I početkom 2016, ovaj put kao predsjednik Argentine, sastao se s Netanijahuom u Davosu, na skupu Svjetskog ekonomskog foruma, čiji je dugogodišnji redovni učesnik. Makri nije prva liga, ali je naučio da proda pravu sliku sebe. U tom procesu ponekad je bio naivan – kao kad se na televiziji jednom spontano ispovjedio da se prilikom imenovanja načelnika novoorganizovane Gradske policije Buenos Ajresa posavjetovao s CIA i Mosadom i postupio kako su mu predložili, tj. imenovao čovjeka po njihovom izboru.
Ronald Lauder, predsjednik moćnog Svjetskog jevrejskog kongresa, tvrdio je da su glavni razlozi za održavanje sastanka u Buenos Ajresu bili vršenje pritiska da se sprovedu istrage o eksploziji koja je uništila Izraelsku ambasadu u Buenos Ajresu 1994. godine, o terorističkom napadu na Uzajamno udruženje Argentine i Izraela (AMIA), takođe 1994, kao i o ubistvu Alberta Nismana, tužioca koji je vodio istragu, 2015. godine. Poslije više od dvadeset godina istrage, pravosudni sistem nije došao ni do kakvih zaključaka: odustalo se od sumnje da iza svega stoji Sirija, a sumnja da je u pitanju Iran nije dovela ni do kakvih rezultata.
Bez obzira na to, cionistički lobi vrši pritisak po pitanju ove potonje hipoteze, koju je premijer Netanijahu koristio prilikom posjete SAD 3. marta 2015. radi napada na Iran kao „prijetnje čitavom svijetu“ i suprotstavljanja sporazumima SAD i Irana. U slučaju Nismana nesumnjivo je u pitanju bilo ubistvo. Radio je u tijesnom dosluhu s CIA i Mosadom. Dvije glavne posljedice Nismanove smrti bile su da je vlast Kristine Kiršner zadobila smrtonosni politički udarac i da je sumnja da je počinilac Iran, koju su Kristina Kiršner i njen ministar spoljnih poslova Hektor Timerman odbacili u svjetlu sporazuma SAD i Irana, održana u životu. Još se nije došlo ni do kakvih rješenja. Većina Argentinaca, pak, sumnja da će u budućnosti biti iole pozitivnih rezultata. Je li ijedna od ove tri krvave epizode, kako neki nagađaju, bila operacija pod lažnom zastavom ili posljedica unutrašnjih sporenja među raznim strujama Izraelaca takođe bi moralo biti predmet istrage.
Vođe Svjetskog jevrejskog kongresa imale su, pak, i drugih tema na dnevnom redu: koordinaciju strategije protiv rastućeg međunarodnog protivljenja cionističkoj politici Izraela, koje čelnici Svjetskog jevrejskog kongresa diskvalifikuju kao antisemitizam, kao uobičajeni cionistički način cenzurisanja svih koji se protive njihovom imperijalizmu.
Jevrejski revolucionarni duh i Argentina
U svom djelu Jevrejski revolucionarni duh i njegov uticaj na svjetsku istoriju dr Majkl Džons daje teorijsku i istorijsku podlogu koja objašnjava kako su Jevreji preuzeli američku kulturu, ekonomiju i političke ustanove, naročito vođenje američke spoljne politike. Prema mnogim stručnjacima, Veliki kahal (jevrejska zajednica, samouprava, nap. StSt) Njujorka razvija strategiju i sprovodi politiku u saglasnosti s Tel Avivom. Sljedeći veliki kahal na američkom kontinentu djeluje u Buenos Ajresu, koji, izuzimajući Izrael, ima najveći broj Jevreja poslije SAD. (Tačan broj Jevreja nastanjenih u Argentini skoro je nemoguće utvrditi, pošto je zabranjeno pitati ljude koje su vjere. Prema nekim stručnjacima riječ je o oko dva miliona Jevreja, umjesto najčešće navođenog broja od trista hiljada.) Ipak, i pored geografske udaljenosti SAD i Argentine, socio-političke, kulturološke i ekonomske sličnosti u pogledu jevrejskog pitanja daleko prevazilaze razlike dviju zemalja. Čak i ako prihvatimo veću brojku, isključivo demografski razlozi ne pružaju objašnjenje zašto je Argentina toliko važna za Jevreje talmudiste, interese Izraela i cionistički pokret. Argentina je privlačna i iz geopolitičkih, ekonomskih i kulturno-religijskih razloga. Pored strateškog položaja, daleko od oblasti političkih i vojnih sukoba, njene plodne zemlje, duge obale, saobraćajne veze Atlantskog i Tihog okeana, blizine Antarktiku i ogromnog bogatstva i raznovrsnosti rudnih sirovina, katolička tradicija Argentine – sad znatno oslabljena – predstavlja izazov Jevrejima talmudistima, cionizmu i lokalnoj liberalno-masonskoj tradiciji, koja čini prirodnog saveznika cionizma i osnovu njegovog ekonomskog, finansijskog i političkog rasta i nadmoći u savezu s jevrejskim interesima.
Kratak istorijski pregled
Teritorija Argentine prvobitno je bila dio Vicekraljevstva Perua (1542). Buenos Ajres osnovao je španski pomorac Pedro de Mendoza 1536. Španski kralj Karlos Treći osniva 1776. Vicekraljevstvo River Platu, s Buenos Ajresom kao glavnim gradom, radi zaustavljanja portugalskog i engleskog širenja. Do kraja Rata za špansko nasljeđe (1701-1714), kad je Španija poražena od Engleske i prisiljena da potpiše Sporazum u Utrehtu (1713-1715), Jevrejima nije bilo dozvoljeno useljavanje u španske kolonije u Americi. Neke jevrejske porodice su, međutim, doselile u Buenos Ajres iz Resifea u Brazilu, tada pod holandskom upravom, a neke iz Palmaresa (naselja izbjeglih crnih robova s nešto politički i vojnog organizovanog bjelačkog stanovništva radi suprotstavljanja holandskim i portugalskim trgovcima robljem na sjeveroistoku Brazila) preko Kolonije del Sakramento (Urugvaj). Prema nekim rodoslovcima, Horhe Luis Borhes, argentinski pisac, vodi porijeklo od te skupine useljenika. Neki od tih Jevreja potom će se uključiti u trgovinu i krijumčarenje na teritoriji River Plate i postati saveznici engleskih interesa, kao što su neki već bili na portugalskim i holandskim teritorijama u Brazilu. Do Sporazuma u Utrehtu na španskim teritorijama u Americi nije bila dozvoljena trgovina robljem. Uprkos tome, robovi su krijumčareni u luku u Buenos Ajresu, među njima i crni Jevreji etiopskog porijekla (u Izraelu danas pogrdno nazivani „falaše“). Tokom Majske revolucije početkom XIX vijeka španski poslovni čovjek Martin de Alzaga (junak odbrane Buenos Ajresa od vojne invazije Engleza 1806) pogubljen je zbog lažne prijave jednog od ovih crnih robova. Kad su Burboni smijenili Habzburge na španskom prestolu, misionarenje Izabele Katoličke zamijenjeno je idealima Prosvjetiteljstva, što je stvorilo uslove za buduće ratove za nezavisnost u Latinskoj Americi (1810-1826), koje su podsticali Englezi. Ti ratovi donijeli su širenje jakobinskog liberalizma, sekularizaciju sveštenstva, uništenje aristokratskog katoličkog baroknog stila u umjetnosti i njegovu zamjenu neoklasicizmom, koji je bio bliži „demokratskim“ idealima stare Grčke i Rimske republike.
Otad su jevrejske porodice u Buenos Ajresu počele ekonomski napredovati posredstvom trgovine i šverca. Španska katolička federalistička tradicija pod čvrstom rukom generala Huana Manuela de Rosasa u pokrajini Buenos Ajres tokom više od dvadeset godina (1829-1852) poražena je u Bici kod Kazerosa od liberalnog masonskog političko-vojnog saveza Brazilskog carstva, pod Pedrom Drugim, i Francuske. Taj savez dobio je neophodnu finansijsku podršku od njemačko-francuskog jevrejskog bankara Džejmsa (Jakoba) Majera de Rotšilda (1792-1868), posredstvom njegovog brazilskog agenta, Ireneua Evanželiste de Souze, vikonta od Mauaa (1813-1899), koji je bio i finansijer cara Pedra Drugog.
Kad su pobjednici preuzeli vlast, u okviru svog projekta za kulturološku kontrolu počeli su promovisati novu vrstu useljeništva. Katolički vjernici španskog porijekla mijenjani su kosmopolitskim tipom građanina, koji će se ispostaviti korisnim za nove liberalne i prosvjetiteljske ustanove koje je liberalno-masonski savez počeo osnivati po svojoj pobjedi. Liberalni ustav Argentine iz 1853, nadahnut masonskim ustavima Amerike i Francuske, otvorio je Argentinu useljenicima svakojakog porijekla iz cijelog svijeta, bez obzira na vjeru i politička shvatanja. Njemački Jevreji (Aškenazi) i Jevreji iz Srednje Evrope pod pokroviteljstvom barona Morica de Hirša (1831-1896) nastanili su se u stočarskim kolonijama u raznim argentinskim pokrajinama kao što su Entre Rios ili Santa Fe, ali – kao ni u carskoj Rusiji – Jevreji nisu pokazivali naročitu sposobnost za poljoprivredu i uzgoj stoke. (Ne kaže se uzalud u Talmudu: „Ko ima sto kovanica u trgovačkoj profesiji jede meso i pije vino svaki dan; ko ih, pak, da u zemljoradnju – gladuje.“)
Isticanje značaja javnog obrazovanja od strane predsjednika Sarmijenta i vladajuće liberalno-masonske elite takozvane generacije 1880-ih utrlo je put nizu vlada nadahnutih prosvjetiteljstvom i pozitivizmom koje su krajem XIX i početkom HH vijeka donosile zakone protivne katoličkim ustanovama poput braka i vjerskog obrazovanja. Jevrejski doseljenici iskoristili su tu priliku da uđu u liberalne profesije i trgovinu. Kasnije su se nastavili talasi useljenika jevrejskog porijekla, od kojih je osamdeset do devedeset odsto bilo socijalističkih uvjerenja, dok je konzervativaca, odnosno ortodoksnih, bilo svega desetak odsto. Otud se u današnjoj Argentini sreću dvije linije jevrejskih potomaka – stari marani (stari Jevreji) i Sefardi i Aškenazi s kraja XIX vijeka (ali nema „falaša“ – u današnjoj Argentini skoro da nema crnačkog stanovništva). Oni su ustanovili svoje moćne organizacije, koje slijede partijsku liniju međunarodnih jevrejskih institucija i izraelskog lobija kako u SAD, tako u samom Izraelu. Jedni se zalažu za stvaranje svjetske vlade kojom bi oni upravljali, dok drugi podržavaju jačanje Izraela, da bi bio kadar za uticaj u svjetskim razmjerama. I jedno i drugo izrazi su istog, prastarog mesijanskog ideala o vladavini svijetom.
Teodor Hercl i revolucija u Argentini
U svojoj čuvenoj knjizi Jevrejska država iz 1896. osnivač cionizma Teodor Hercl (1860-1904) je rekao: „Plan je u svom osnovnom obliku krajnje jednostavan, a mora i biti da bi ga svako razumjeo. Neka nam se da suverenost nad komadom zemljine površine dovoljnim da zadovolji potrebe na koje kao narod imamo pravo; za ostalo ćemo se postarati sami.“
Na drugom mjestu Hercl kaže: „U obzir dolaze dvije oblasti: Palestina i Argentina. I u jednoj i u drugoj učinjeni su značajni pokušaji kolonizacije, mada na pogrešnom načelu postepene infiltracije Jevreja. Infiltracija mora završiti loše, jer po pravilu dođe trenutak kad vlasti obustave dalji priliv Jevreja pod pritiskom osjećaja ugroženosti autohtonog stanovništva. Iseljavanje stoga ima smisla samo ako je zasnovano na našem sigurnom suverenitetu.“
Ali, Hercl je priznao i sljedeće: „Odozdo, postajemo proletarijat i revolucionari, podoficiri svih revolucionarnih stranaka; istovremeno, nagore raste naša zastrašujuća novčana moć.“
U Argentini je ispunjeno Herclovo proročanstvo.
Jevrejska nastojanja da podriju hrišćanske kulture revolucionarnom aktivnošću odozdo i finansijskim manipulacijama odozgo nikad nisu prestajala. U Argentini smo doživjeli i subverziju hrišćanske kulture revolucijom i potragu za kontrolom privrede finansijskim nagodbama, lihvarstvom i prevarantskim spajanjima i kupovinama firmi, uključujući odlučnost da se zauzme zemljište u državi, naročito teritorije oko Patagonije pored šuma i jezera Anda. Strategija otplate spoljnog duga davanjem teritorija insinuirana je u različitim prilikama. Ne tako davno su dvojica Izraelaca – od stotina koji svake godine s rančevima na leđima obilaze oblasti Bariloče, Kalafate i Tijera del Fuego – uhvaćena kako podmeću požar u šumi. Kasnije je izraelska vlada ponudila osoblje i tehnologiju za ponovno pošumljavanje.
Od početka dvadesetog vijeka jevrejski useljenici bili su istaknuti u anarhističkoj i socijalističkoj revolucionarnoj djelatnosti u Argentini. Znatan broj osnivača argentinske Komunističke partije bili su jevrejskog porijekla. Mnoge vođe krvavih događaja iz nasilnog ustanka poznatog kao Tragična sedmica („la Semana Trágica“) 1919. bili su Jevreji. Prije toga, 1909. godine, šefa policije Buenos Ajresa, izuzetnog oficira i uglednog političara Ramona Falkona (1855-1909) , zaduženog da okonča internacionalističku pobunu u Argentini poznatu kao Crvena nedelja 1909, ubio je osamnaestogodišnji ukrajinski anarhista jevrejskog porijekla Simon Radovicki (1891-1956). Isti revolucionarni duh koristio je marksističku infiltraciju u kulturu radi podrivanja argentinskog društva tokom subverzivnih ratova 1970-ih. Veliki postotak Jevreja bio je aktivan na svim razinama u terorističkim marksističkim gerilskim organizacijama, prema čuvenom argentinskom istoričaru Enrikeu Dijazu Arauhu. Važan jevrejski bankar David Grajver, vlasnik ogromnog konglomerata u čijem sastavu su bile banke i u Argentini i u SAD, ulaganja u nekretnine i kontrola nad uticajnim opštilima, rukovodio je finansijama moćne terorističke organizacije Montoneros. Grajver je bio i suvlasnik Opiniona, najuticajnijih ljevičarskih revolucionarnih novina u Argentini, uz njihovog slavnog urednika Jakoba Timermana, čiji će sin Hektor postati ministar spoljnih poslova (2007-2015) tokom predsjedničkog mandata Kristine Vilhelm Fernandez de Kiršner.
***
Uprkos činjenici da je marksistička gerila sedamdesetih godina poražena vojno (uz pomoć Kisindžera i CIA), rat su dobili politički. Iako bedem protiv političke korupcije od početka tridesetih godina, oružane snage održavale su korumpirani demokratski sistem u životu, ne sprovodeći dubinske institucionalne promjene neophodne za ponovno uspostavljanje moralnog reda i katoličke tradicije na kojima je Argentina utemeljena. Osim toga, tokom takozvanog Hladnog rata, tačnije tokom rata protiv terorističke marksističke gerile sedamdesetih godina, viši oficiri vojske i mornarice postali su zaraženi političkim liberalizmom i, usljed loših savjeta od strane nekadašnjih francuskih vojnih stručnjaka iz ratova u Alžiru i Indokini, napustili katoličku tradiciju pravednog rata, donoseći loše političke i moralne odluke u suprotnosti s međunarodnim ratnim pravom. Loše su vodili i privredu, zadužujući se kod Međunarodnog monetarnog fonda i plutokrata poput Dejvida Rokfelera.
Te strateške greške u pristupu dovele su do poraza u ratu za Malvine, odnosno Foklande, nepovratno stavljajući tačku na njihov politički uticaj. Što je počeo katastrofalni rat za Malvine, odnosno Foklande, završila su „ljudska prava“. Od 1983. Oružane snage potpuno su uništene, moralno i materijalno. Marksistička gerila, koja je pokušala prevrat sedamdesetih godina, nije kažnjena u godinama poslije sloma iz 1983, i pored stotina ubistava, eksplozija, kidnapovanja, mučenja, pljačke i sveopšteg razaranja koje su izvodili duže od decenije. S druge strane, vojnici koji su se borili protiv njih radi ponovnog uspostavljanja reda i mira, spriječivši marksistički revolucionarni prevrat, izvođeni su pred tribunale za ljudska prava, koji su predstavljali ruganje ideji pravednog suđenja.
Primjera radi, jevrejski sudija Karlos Rozanski, kog su sopstveni zaposleni optuživali za kršenje ljudskih prava, osudio je katoličkog sveštenika Kristijana fon Verniha i nekadašnjeg šefa policije Migela Ečekolaca na doživotnu robiju u ime ljudskih prava. Ovaj potonji je vodio istragu o vezama Grajvera i gerile i razotkrio mafijaške operacije pod vođstvom moćnog kruga jevrejskih trgovaca nekretninama. U Argentini trenutno (tekst pisan 2015, nap. StSt) ima 2.134 politička zatvorenika, uključujući oficire i vojnike kopnene vojske, mornarice i avijacije, kao i policajce i civile poput dr Haimea Smarta, koji žive u neljudskim uslovima. Samo 1.107 njih imalo je zvanična suđenja, od čega je 681 osuđen, uglavnom protivpravno, od strane ad hoc sudija, koje su postavili ljevičarski osvetoljubivi agenti korumpirane administracije Kristine Kiršner. Prosječna dob ovih političkih zatvorenika je sedamdeset tri godine. Povrh toga, 341 nekadašnji pripadnik vojske umro je u zatvoru.
Prevara, korupcija i mafijaški postupci
Buenos Ajres bio je veoma kosmopolitsko društvo, s obiljem mogućnosti za materijalno blagostanje tokom prvih trideset godina dvadesetog vijeka. Prema riječima jednog čuvenog pisca, „Argentina je mogla postati Vavilon, prestonica budućeg izraelskog carstva“ (godine 1935. u Argentini je bilo šeststo hiljada Jevreja, u Buenos Ajresu trista hiljada, od ukupno trinaest i po miliona stanovnika). Između 1906. i 1930. Buenos Ajres je postao baza djelovanja jevrejskog Cvi Migdala, najveće mreže prostitucije, podvođenja i trgovine ženama na svijetu, koja je žene iz Varšave slala u Brazil, Južnu Afriku, Indiju i Kinu. Finansiran kriminalnom djelatnošću, politički uticaj Jevreja porastao je do te mjere da su se Jevreji poput Anhela Borlengija, Raula Apolda i Hozea Ber Gelbarda uspeli do mjesta najviših zvaničnika tokom prve, druge i treće vlade Huana Dominga Perona (1946-52; 1952-55; 1973-74). Istoričar Isidoro Ruiz Moreno tvrdi da je Borlengi bio ključni čovjek prilikom namjernog spaljivanja katoličkih crkava u Buenos Ajresu juna 1955, što je predstavljalo jedan od najdramatičnijih događaja peronovskog doba.
Osamnaest godina potom, Peronov ministar ekonomije, Hoze Ber Gelbard, uticajni jevrejski biznismen i tajni agent Komunističke partije Argentine, radio je u dosluhu s Davidom Grajverom i Montonerosima. U svim političkim strankama i vladama, ljevičarskim i desničarskim, demokratski izabranim ili ne, jevrejski interesi uvijek su bili dobro zastupljeni i neprekidno rasli. Čak i tokom sada kritikovane vojne diktature od 1976. do 1983. država Izrael prodavala je oružje Argentini. Kao i u Sjedinjenim Državama, opštila u Argentini čvrsto su pod kontrolom jevrejskih interesa – npr. Grupa Klarin – Goldman Saks, Spolski, Garfunkl, Manzano – Vila – što znači da su umjetnost, film, pozorište, pornografija i industrija rok muzike čvrsto u jevrejskim rukama. Šezdesetih godina je avangardni, revolucionarno moderni umjetnički Institut Torkvato di Tela izvršio ogroman i trajan uticaj u tom pogledu. Još jedan bitan uticaj koji ne bi trebalo previđati je gnostička jevrejska sekularizacija i društvena manipulacija posredstvom psihoanalize. Kaže se da Buenos Ajres ima najveći broj psihoanalitičara po glavi stanovnika na svijetu. Ta situacija, uključujući sistematsko nametanje džender ideologije, dio je tekuće gramšijevske subverzije u kulturi koja predstavlja trajnu politiku u posljednjih trideset godina.
Judeo-hrišćanska jeres
U tradicionalno katoličkoj zemlji poput Argentine Jevrejima je pošlo za rukom da izvrše uticaj i pridobiju hijerarhiju Rimokatoličke crkve promovišući strategiju bogohulnih ekumenističkih skupova pod pokroviteljstvom kardinala Horhea Marija Bergolja, sada pape Franciska, dok je bio nadbiskup Buenos Ajresa i predsjednik Konferencije katoličkih biskupa Argentine. Istu politiku nastavlja i kao papa. Glavni saučesnik pape Franciska u toj podrivačkoj kampanji je rabin Abraham Skorka, glasni zastupnik homoseksualnog braka i nezvanični šef ceremonije u Izraelu kad je papa Francisko položio vijenac na grob Teodora Hercla tokom posjete 2014. godine.
Argentina je 2010. postala prva latinoamerička država koja je ozakonila homoseksualni brak. Ovaj naopaki zakon suprotstavljen moralnom redu, kao i zakon o abortusu, Kongres je usvojio uz prešutnu saglasnost i karakterističnu dvosmislenost nadbiskupa Bergolja (zataškanu njegovim pismom karmelićankama). Kardinal Horhe Mario Bergoljo nije bio samo jezuita u lošem smislu koji su toj časnoj riječi dali neprijatelji crkve – njegov mentalni sklop bio je suštinski dvoličan, uključujući dvostruke aršine i čisto farisejstvo po pitanju moralnog reda i pitanja rimokatolicizma (nikad nije dopustio služenje tradicionalne latinske mise u svojoj biskupiji, čak ni poslije poslanice pape Benedikta Šesnaestog Summorum Pontificum iz 2007, progoneći i izolujući sveštenstvo i mirjane odane tradicionalnoj rimokatoličkoj moralnoj doktrini i liturgiji).
U pogledu ekumenizma on nije prosto slijedio deklaraciju Nostra aetate Drugog vatikanskog koncila. Proročka knjiga Antonija Kaponeta La Iglesia traicionada (izdana Crkva, nap. StSt), zasnovana na dubinskom, neposrednom poznavanju kardinala Bergolja iz prve ruke, pokazala je da je on bio živo oličenje judeo-hrišćanske jeresi, stvarajući, otjelotvorujući i predvodeći modernističke strukture u argentinskoj crkvi. Osim toga, Bergoljo je bio aktivni dio cionističkih institucionalnih struktura. Dugo je bio povezan s multinacionalnom cionističkom Fondacijom Raul Valenberg, tada s ograncima u Izraelu i Berlinu i sjedištem u Njujorku. U Argentini je predstavlja Asociación Casa de Israel en Tierra Santa, s upadljivim jevrejskim članovima gramšijevske ljevice iz Argentine poput Franciska Delića ili Adolfa Gasa, profesionalnim bogohulnicima poput Markosa Aginisa, judeo-masonskim sipajos (sluge tuđih interesa, nap. StSt) poput Karlosa Eskudea ili grotesknim agentima moralne korupcije društva poput Alehandra Romaja. Fondacija Valenberg dodijelila je tridesetog marta 2004. kardinalu Bergolju priznanje kao istaknutoj figuri argentinske kulture.
U godinama potom u katedrali u Buenos Ajresu uslijedili su brojni ekumenski susreti u znak sjećanja na Šou i Kristalnu noć. Devetog novembra 2009. Bergoljo je dopustio rabinu Alehandru Avruhu, sodomiti po sopstvenom priznanju i gorljivom zagovorniku homoseksualnog braka, da u istorijski značajnom manastiru Santa Katalina održi konferenciju u prisustvu Rafaela Brauna, uticajnog modernističkog sveštenika i konsultanta liberalnog katoličkog časopisa Criterio, čiji je višegodišnji urednik bio kardinal Horhe Mehija, još jedan zaštitnik sveštenika sodomita.
Zanimljivo je da je prilikom posjete pape Vojtile Aušvicu rabin koji ga je pratio na pitanje o papinom nasljedniku odbacio sve druge kandidate osim kardinala Bergolja. Bergoljo je to znao. Pravovremeno objavljivanje knjige Jezuita uticajnog cionističkog novinara Serhija Rubina još je jedan dokaz Bergoljovih šema koje su ga dovele na najviše mjesto u rimokatoličkoj hijerarhiji.
Dodjela počasnog doktorata rabinu Skorki
Kao rektor bogatog Katoličkog univerziteta Argentine, kardinal Bergoljo dodijelio je počasni doktorat svom drugom ja, rabinu Abrahamu Skorki 11. oktobra 2012. Tom prilikom Skorka je održao pohvalan govor o Bergolju i kardinalu Kasperu, i pred brojnim prisutnim profesorima i sveštenstvom rekao da se Novi Zavjet mora prepraviti po pitanju fariseja i da su se korijeni nacizma, koji je doveo do holokausta, nalazili u učenju Rimokatoličke crkve, završivši svoj provokativni bogohulni govor riječima: „Na kraju krajeva, svi mi iščekujemo Mesiju.“ Većina prisutnih, uključujući kardinala Bergolja, bestidno je aplaudirala govorniku.
Novi nadbiskup Buenos Ajresa, Mario Aurelio Poli, Bergoljov i Skorkin izbor za nasljednika, koga je za kardinala imenovao papa Francisko, nastavio je Bergoljovim stopama. Na skupu u Katedrali u Buenos Ajresu 9. novembra 2014. povodom sjećanja na Kristalnu noć, Poli je, stavivši jevrejsku kapicu, rekao da je ponosan na svoje jevrejsko prezime. Drugi argentinski prelati slijedili su u tom pogledu primjer kardinala Bergolja. Na prošli Božić argentinskim katolicima priređena je predstava „Januka“ i „Tiha noć“ u izvođenju rabina Marsela Polakova i biskupa Pedra Toresa Alijage, koji su s velikim zadovoljstvom zajedno pjevali i igrali ruku pod ruku. Kao naznaka prave svrhe ovog ponižavajućeg performansa rabin se biskupu nadmeno i ponižavajućim tonom obratio sa „goju“.
I pored (ili možda upravo zbog) katoličko-jevrejskog dijaloga, jevrejsko podrivanje argentinske kulture nesmanjeno se nastavlja. Lobi koji se zalaže za abortus u Argentini dobija sredstva od jevrejskih „čovjekoljubaca“ poput Džordža Sorosa ili Eduarda Elštajna. Nova, Makrijeva vlada postavila je Fabijanu Tunjez na čelo Nacionalnog savjeta za žene. Gospođa Tunjez, militantni zagovornik abortusa, osnivač je NVO Kaza del enkuentro, nevladine organizacije koja zagovara abortus i dobija sredstva od Globalnog fonda za žene, Fonda za stanovništvo UN, i IRSA/Alto Palerma, konglomerata u vlasništvu Eduarda Elštajna, „pobožnog“ Jevrejina iz Argentine i nekadašnjeg ortaka Džordža Sorosa. Nova Makrijeva vlada aktivno je sudjelovala u podrivanju argentinske kulture imenujući rabine Bergmana i Avruha i dr Horhea Lemusa kao tek neke od visokorangiranih Jevreja u svoju administraciju. Jevreji zauzimaju i visoke položaje u svim političkim strankama i na najvišim razinama savezne i pokrajinske činovničke uprave. Rabin Bergman, sveprisutni mason koji se zalaže za homoseksualne brakove, koga je kardinal Bergoljo promovisao pišući mu predgovor za jednu od knjiga, zove papu Franciska „svojim rabinom“ i sad je Makrijev ministar za zaštitu životne sredine. Klaudio Avruh (bivši direktor DAIA (DAIA, Delegación de Asociaciones Israelitas Argentinas, Delegacija izraelsko-argentinskih udruženja, nap. StSt) od 1997. do 2007. i blizak saradnik Rubena Berahe, cionističkog aktiviste optuženog za zataškavanje napada na AMIA), kao Makrijev ministar za ljudska prava zatvara oči pred političkim zatvorenicima koji trunu u zatvorima bez suđenja. Poput pape Franciska, i Klaudio Avruh šuti na tekuće kršenje ljudskih prava u Argentini. Dr Horhe Lemus, ljekar, tokom Makrijevog mandata kao gradonačelnika Buenos Ajresa bio je, kao gradski sekretar za zdravstvo, upleten u skandal, potom podnijevši ostavku radi „kontrole štete“ na predstojećim opštim izborima. Postavši predsjednik, Makri je bestidno imenovao Lemusa za ministra zdravlja u novoj saveznoj vladi.
Razmjere jevrejske subverzije isplivale su na svjetlo dana kad je Fabijan Spolanski, jevrejski poslovni čovjek iz San Huana u Argentini, 2008. godine objavio svoju odvažnu knjigu Jevrejska mafija u Argentini, posvetivši je svojoj troje djece. Spolanski sebe opisuje kao konzervativnog Jevrejina i vjernika, navodeći osam ozbiljnih razloga za javno tematizovanje onog što opisuje kao moćnu i korumpiranu činovničku jevrejsku mafiju u Argentini, uz „duhovnu“ zaštitu svemoćne jevrejske ortodoksne sekte Habad Ljubavič, preko njenog duhovnog vođe rabina Cvija Grunblata. Spolanski je svoju knjigu potkrijepljenu dokumentima napisao jer je i sam bio žrtva poslovne prevare, uključujući pranje novca, prevare s pozajmicama i hipotekama, berzansko mešetarenje, političke spletke i zelenašenje – sve to sprovođeno preko složene mreže korporacija pod vođstvom Eduarda Serhija Elštajna i njegove glavne kompanije IRSA, koja svoj zapanjujući rast i širenje duguje prvom novcu koji mu je dao Džordž Soros, jevrejski finansijer porijeklom iz Mađarske. Elštajn, koji je u mladosti bio član Komunističke partije Argentine[1], sad je najveći zemljoposjednik u Argentini i potpredsjednik Svjetskog jevrejskog kongresa. Prema Spolanskom, IRSA, glavna kompanija njegovog konglomerata, finansijski je podržavala Habad Ljubavič i rabina Cvija Grunblata, koji mu zauzvrat pruža savjete i „duhovnu zaštitu“ za sva ulaganja i poslovne poteze. Spolanski razotkriva i korupcionaško i protivzakonito postupanje Rubena Berahe, nekadašnjeg predsjednika DAIA, još jednog ortodoksnog Jevrejina, bivšeg predsjednika nekad moćne banke Banko Majo, koja je bankrotirala prevarivši na hiljade štediša i klijenata, od kojih je većina pripadala samoj jevrejskoj zajednici.
Zaključak
Ovaj tekst napisao sam za dobro svoje zemlje i Rimokatoličke crkve, kojoj pripadam. U potpunosti odbacujem svaku diskriminaciju po osnovu pola, rase ili religije. Odbacujem i antisemitizam, nacizam, cionizam, i sve druge ideologije rasne nadmoćnosti. Smatram dužnošću svakog poštenog ljudskog bića da ukaže i čak i javno govori o greškama i nepravdi, zloupotrebama i izrabljivanju, koji nanose toliko štete opštem dobru ljudskog roda i otežavaju dosezanje mira. A takvo zalaganje podrazumijeva i kršenje diktatorskih pravila političke korektnosti i opasnost izlaganja progonu.
Kad u tekstu koristim riječi liberal i liberalizam, one se odnose na pogled na svijet, ili Weltanschauung, zasnovan na nominalizmu i duhu autonomije i samodovoljnosti (racionalizam, voluntarizam, subjektivizam, naturalizam, deizam), koji odbija prirodni zakon u ime Prosvećenosti. Ovaj tekst nije se odnosio na pozitivni doprinos mnogih poštenih Jevreja u mojoj zemlji, već je govorio o krajnje nepoštenom makijavelističkom talmudističkom postupanju Jevreja koje je dovelo u pitanje trajanje i opstanak Argentine. Argentina je iz geopolitičkih, ekonomskih i religijskih razloga od strateškog značaja za jevrejske cionističke interese u svijetu. Jevrejski revolucionarni duh je u dostizanju svojih mesijanskih ciljeva imao više uspjeha u Argentini nego i u jednoj drugoj državi na svijetu, moguće izuzev Izraela. Otac Hulio Majnvijele (1905-1973), katolički sveštenik iz Argentine i vjerovatno najvažniji teolog dvadesetog vijeka, bio je autor prvih značajnih djela o jevrejskom pitanju, istoriji jevrejskog gnostičkog uticaja u kulturi posredstvom duha Kabale, mješavine grčke i orijentalne filozofije suprotne Otkrivenju Mojsiju. Bio je i autor izučavanja o ulozi i prirodi jevrejskog naroda u istoriji Spasenja. I o. Majnvijele i čuveni i plodni međunarodno priznati katolički pisac Hugo Vast, kako je glasio pseudonim Gustava Martineza Zuvirije (1883-1962), i do dan danas progonjen zbog svoje knjige El Kahal-Oro, predvidjeli su opasnosti i greške u pogledu ekumenističkog pristupa jevrejskom pitanju. Obojica su apsolutno odbacivali antisemitizam kao grijeh. Ali hijerarhija Rimokatoličke crkve, pogrešno pokušavajući poslije Drugog vatikanskog koncila da prilagodi crkvu modernitetu i liberalnoj demokratiji, nije htjela da sluša, dovodeći do postojećeg stanja smutnje, apostasije u crkvi i nemira u svijetu.
S engleskog posrbilo, skratilo i opremilo: Stanje stvari
[1] Prema Isidoru Hilbertu, jevrejskom komunističkom istoričaru Komunističke partije Argentine, Eduardo Serhio Elštajn i njegov nekadašnji jevrejski ortak Marselo Mindlin bili su članovi saveza omladine Komunističke partije Argentine (FEDE. Alistándose para la Revolución 1921-2005. Editorial Sudamenricana, str. 476).
Izvor: Stanje stvari
